Osteopatia to metoda leczenia znana od 1874 roku. Jej twórcą jest lekarz Andrew Taylor Still, który w roku 1892 założył pierwszą szkołę osteopatii American School of Osteopathy. Medycyna osteopatyczna to uznany i popularny sposób leczenia w USA i Europie Zachodniej. W Polsce metoda ta z roku na rok zyskuje na popularności. Osteopatą może zostać wyłącznie lekarz lub fizjoterapeuta, który ukończy 5-letnie studia medycyny osteopatycznej oraz zda egzamin kliniczny. Po spełnieniu tych wymogów oraz po złożeniu i pozytywnym zaopiniowaniu pracy dyplomowej osteopata otrzymuje tytuł D.O. - dyplomowanego osteopaty. 

Osteopatia to leczenie podstaw zachorowania, ale również profilaktyka. Szukamy więc przyczyny choroby, a nie zajmujemy się tłumieniem jej objawów. Wymaga to od terapeuty dogłębnej znajomości anatomii i fizjologii człowieka, czyli podstaw medycyny klasycznej. Zawód osteopaty wymaga również obszernych studiów dotyczących nauk medycznych i ciągłego podnoszenia swoich kwalifikacji zawodowych.

W osteopatii człowieka traktuje się holistycznie jako jedność ducha, ciała i umysu, a zachodzące w nim procesy są wzajemnie powiązane na płaszczyźnie strukturalnej oraz duchowo-psychicznej. Zakłada się, że człowiek posiada własne mechanizmy samoleczenia, autoregulacji oraz samoobrony przed zachorowaniem, a proces leczenia osteopatycznego opiera się na wspomaganiu tych mechanizmów.

Osteopatia to metoda, która pozwala nie tylko na leczenie bólu ostrego lub przewlekłego, ale stosowana profilaktycznie zapobiega również powstawaniu choroby. Na powstawanie dolegliwości wpływ ma przede wszystkim styl życia, dieta, stres psychiczny, jakość wody i powietrza, wszelkie przebyte wcześniej zachorowania i urazy, przeciążenia statyczne poprzez wymuszoną pozycję ciała podczas pracy, źle dobrana aktywność fizyczna lub urazy sportowe. W ciele mogą być zapisane wszystkie przebyte choroby, które zmniejszają możliwości samoleczenia. Wspomagając miejsca o zmniejszonej odporności, uruchamiając ruch w tkankach, osteopata wspomaga proces leczenia.

Metody leczenia dobierane są indywidualnie do każdego pacjenta. Po przeprowadzeniu wywiadu, obejrzeniu sylwetki pacjenta, przeprowadza się podstawowe badanie osteopatyczne - palpację (badanie dotykiem jakości tkanek) oraz wykonuje się specyficzne testy kliniczne. Leczenie i zapobieganie powstawaniu choroby polega na wprowadzaniu ruchu i stworzeniu w tkankach przestrzeni, tak aby włączyć do pracy naturalne mechanizmy leczenia, które uruchamiane są przez ciało na skutek działania terapeuty. W ten sposób do ciała powraca harmonia. Dzięki temu organizm potrafi sam poradzić sobie z powrotem do zdrowia.

Osteopata palpacyjnie (za pomocą dotyku) wyczuwa zmiany tkanek, które mogłyby prowadzić do powstania stanu choroby. Przywraca naturalną, prawidłową ruchomość tkanek oraz koryguje ich zaburzenia w miejscach o zmniejszonej odporności, podatnych na choroby, infekcje i urazy.

Medycyna osteopatyczna wpisuje się w nurt medycyny regulacyjnej, może być stosowana jako samodzielna metoda leczenia lub jako metoda uzupełniająca.